จันทร์วันเพ็ญ...เด่นดวง...ที่ห้วงฟ้า
สวยนักหนา...หามิได้...สิ่งใดเหมือน
จรดแสง...แวววาบ...ทาบชานเรือน
นั่งมองเดือน...เตือนยํ้า...สุดชํ้าใน
เมื่อครั้งก่อน...ตอนมี...พี่เคียงข้าง
หากอ้างว้าง....ห่างหาย...กายอ่อนไหว
มองนภา...เอ่ยคำ...จำขึ้นใจ
ฝากสายใย...ใช้คำอ้อน...วอนกลับมา
ณ ตอนนี้...จะมีใคร...ให้สิ่งนั้น
ทุกคืนวัน...หวั่นจิด...คิดห่วงหา
จากไปแล้ว...ลาลับ...มิกลับมา
ในอุรา...อยากให้รู้...ช่วยดูแล
เหงาเหลือเกิน...เหินห่าง...ทุกทางที่
ดวงฤดี...ตรอมตรม...ระบบแผล
เจ็บรวดร้าว...บอบบาง...ร้างคนแคร์
หาทางแก้...แต่ยาใจ...ไม่มีเลย
ฝากไออุ่น..ละมุน...กรุ่นด้วยรัก
ไปทายทัก...ด้วยวาจา...พาเอื้อนเอ่ย
คนทางนี้...ยังผูกพัน...มั่นเช่นเคย
สิ่งที่เเผย...คือคำมั่น....นิรันดร
อยู่หนใด....ให้เทวา...มาปกป้อง
ภัยทั้งผอง....กลายเป็นมิตร...จิตโอนอ่อน
ทุกทิวา....ราตรี...ยามพี่นอน
ขอจงผ่อน...คลายอุรา...อย่ามีตรม
แดงคนดี
16 ก.ค 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น