ณ วันนี้...หนึ่งเดือนแล้ว...แก้วตาเอย
กาลล่วงเลย...ผ่านไป...ไม่มีพี่
ยังจดจำ...คำสอนสั่ง....หวังสิ่งด
ยังจดจำ...คำสอนสั่ง....หวังสิ่งด
ที่เคยมี...วจีไว้...ให้จดจำ
ทุกย่างก้าว...เคล้ามรสุม...มารุมล้อม
ต้องทนยอม...พร้อมเผชิญ...เกินจะพรํ่า
คิดถึงสิ่ง....ที่อิงแอบ...แนบฝากคำ
จึงต้องทำ...แม้จะล้า....ยามลาไกล
อาจเหงาบ้าง...บางครั้ง...รั้งมิอยู่
ทุกย่างก้าว...เคล้ามรสุม...มารุมล้อม
ต้องทนยอม...พร้อมเผชิญ...เกินจะพรํ่า
คิดถึงสิ่ง....ที่อิงแอบ...แนบฝากคำ
จึงต้องทำ...แม้จะล้า....ยามลาไกล
อาจเหงาบ้าง...บางครั้ง...รั้งมิอยู่
ฝืนลุกสู้....ดูแล....คอยแก้ไข
อุดช่องว่าง....วางปิด...ด้วยจิตใจ
เพื่อหวังให้...สมปอง...มิหมองตรม
เขียนคำกลอน...วอนเว้า...กล่าวอักษร
ทุกบทตอน...หวั่นไหว...ยั้งใจข่ม
อยากไขว้คว้า...สิ่งเคยให้..ได้ระทม
ฝากสายลม...ช่วยส่งข่าว...เหงาเหลือเกิน
อุดช่องว่าง....วางปิด...ด้วยจิตใจ
เพื่อหวังให้...สมปอง...มิหมองตรม
เขียนคำกลอน...วอนเว้า...กล่าวอักษร
ทุกบทตอน...หวั่นไหว...ยั้งใจข่ม
อยากไขว้คว้า...สิ่งเคยให้..ได้ระทม
ฝากสายลม...ช่วยส่งข่าว...เหงาเหลือเกิน
ขอเก็บรัก...ครั้งนี้...ดีที่สุด
จะคงผุด....กลางฤทัย...ไม่ห่างเหิน
ตราบวันตาย...สิ่งนั้น...มิผันเมิน
รักเหลือเกิน...มิมีใคร...ได้เทียมเท่า
บรรจงร้อย...ถ้อยหวาน...ผ่านฟ้ากว้าง...
วอนช่วยวาง...แทนดอกไม้...ได้หรือเปล่า
ขอแรงรัก...โปรดคุ้มภัย...ได้บรรเทา
อย่ามีเศร้า...จงมีสุข...ทุกภพภูมิ
ระลึกถึงด้วยรักสุดหัวใจ
จะคงผุด....กลางฤทัย...ไม่ห่างเหิน
ตราบวันตาย...สิ่งนั้น...มิผันเมิน
รักเหลือเกิน...มิมีใคร...ได้เทียมเท่า
บรรจงร้อย...ถ้อยหวาน...ผ่านฟ้ากว้าง...
วอนช่วยวาง...แทนดอกไม้...ได้หรือเปล่า
ขอแรงรัก...โปรดคุ้มภัย...ได้บรรเทา
อย่ามีเศร้า...จงมีสุข...ทุกภพภูมิ
ระลึกถึงด้วยรักสุดหัวใจ
แดงคนดี
18 ก.ค. 2554
18 ก.ค. 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น