หวังสิ่งใด...คว้าได้..แค่ในฝัน
ก้มหน้าหวั่น...ขวัญผวา...อุราหม่น
ทำไมหนอ...พอหรือยัง...ทุกครั้งทน
มีไหมคน...ค้นทาง...วางให้ที
เจ็บเหลือเกิน...เดินไป...อย่างใจเหงา
พร้อมความเศร้า...เข้ามา...หาทุกที่
โลกของเรา...ต่างเขา...ร้าวสิ้นดี
เป็นแบบนี้...ทุกที...มิมีคลาย
โอ้ความเงียบ...ส่งเทียบเรียง... เคียงในจิต
สอดความคิด...ติดหล่ม....จมสลาย
พลาดทุกครั้ง.. หวังใด...ไยทลาย
ตราบชีพวาย....ตายจาก... ซากยังตรม
ทรมาน...นานเนาว์...เฝ้าความช้ำ
อกระกำ...นำร่อง...ต้องขื่นขม
แถมท้ายมา...พารัก...ให้หักจม
อยู่ในตม...ล่มลึก...ผนึกทรวง
ม่านเมฆหมอก...หลอกทาง...วางพาดผ่าน
เหมือนวิมาน...น่านฟ้า...ว่าเป็นสรวง
ล้อมลดลั่น...ปานวาด...คาดดาวดวง
เดินสู่ห้วง...เหวนรก...หมกหัวใจ
เหมือนโดนฆ่า...มาแต่วัน...ที่พลันเกิด
สิ่งบรรเจิด...เพริศพราว...ก้าวไปไหน
ยิ่งวิ่งตาม...ยิ่งอ่อนล้า...คว้านํ้าไป
ทำเช่นไร...ให้สุขสม...ภิรมย์ปอง
แดงคนดี
21 ก.ค. 2554
มัม ลาโคนิค
เนื้อเพลง: อ่อนล้า
นาฬิกายังหมุนเวียนไป
วันเวลาผ่านไปทุกวัน
แต่เรื่องราวของฉันก็ยังเหมือนเดิม
ทุกๆอย่าง
เคยมีคนเดินเข้ามาคุย
เคยมีคนสบตาทักทาย
แต่ไม่มีคนไหนที่คอยอยู่ข้างเคียง
ในวันที่ฉันเหงาใจ
ในวันที่ฉันท้อใจ
แค่มีใครซักคน
อยู่ข้างๆฉัน
คนมันอ่อนล้า
ทั้งใจหวั่นไหว
อยากมีใครดูแลหัวใจในวันที่เหงา
ในวันที่เศร้า
และคอยให้ความรัก
ช่วยเป็นแรงกำลังให้หัวใจ
อีกนานสักเท่าไร
หนึ่งคนที่หัวใจฉันรอ (ตามหา)
ยังคงเจอเพียงภาพเดิมๆ
ในเวลาที่ฉันเสียใจ
ก็ไม่เคยมีใครเข้ามากอดฉันเลย
ในวันที่ฉันเหงาใจ
ในวันที่ฉันท้อใจ
แค่มีใครซักคน
อยู่ข้างๆฉัน
คนมันอ่อนล้า
ทั้งใจหวั่นไหว
อยากมีใครดูแลหัวใจในวันที่เหงา
ในวันที่เศร้า
คนมันอ่อนล้า
ทั้งใจหวั่นไหว
อยากมีใครดูแลหัวใจในวันที่เหงา
ในวันที่เศร้า
อีกนานสักเท่าไร
หนึ่งคนที่หัวใจฉันคอย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น