อย่าเอ่ยคำ...ยํ้่ามา...ว่าลาก่อน
การจากจร...หนาวเหน็บ...เจ็บเสมอ
หากต้องหาย...ห่างเหิน...ไกลเกินเจอ
คงต้องเพ้อ...เหม่อลอย...และน้อยใจ
แค่สิ่งหนึ่ง...ที่อยาก...ฝากร้องขอ
ช่วยอยู่ต่อ...อีกนิด...คอยชิดใกล้
อย่าห่างเลย...เผยพรํ่า...คำอ้อนไป
หากเมื่อใด...มิเห็นหน้า...คงบ้าตาย
โปรดอย่าปล่อย...ให้คอย...ละห้อยหา
หากเวลา...พาจาก...พรากห่างหาย
คงต้องชํ้า...ระกำไป...ใจเดียวดาย
อาจสลาย...สิ้นลม...ข่มมิทัน
เหมือนแสงส่อง...มองเห็นทาง...ให้ย่างก้าว
เฉกเช่นเงา...ตามติด...อย่าปิดกั้น
หากวันใด...มีพลาด...ขาดสัมพันธ์
นั่นคือวัน...ฉันเหงา...เศร้าอาดูร
ครั้งสุดท้าย...ในชีวิต...ที่คิดหวัง
เพื่อประทัง...ลมหายใจ...มิให้สูญ
ขอคนดี...แบ่งสายใย...ใช้เกื้อกูล
เพื่อเพิ่มพูน...ทุนแห่งรัก...บ้างสักที
มิมีใคร...แทนใคร..ได้สักหน
แต่ละคน...แตกต่าง...ทางแห่งนี้
เหมือนกับเธอ...นั่นไง...ในชีวี
คือคนดี..ของหัวใจ...ไปตลอดกาล
แดงคนดี
15 ก.ค. 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น