ท้องฟ้าหม่น...คนเศร้า...และเหงาหงอย
เฝ้าแต่คอย...สีเปลี่ยน...เวียนมาให้
เป็นสว่าง...ทางเปิด...เพลินเพลินใจ
หวังตลอดไป...อย่างนี้...ทุกทีเลย
นาฬิกา...บอกเวลา...พาเปลี่ยนผัน
ในทุกวัน...เดินไป...ใช้เสนอ
ว่าทุกสิ่ง...ย่างก้าว...เราเจอะเจอ
อย่าหลงเพ้อ...วันก่อน...จะย้อนคืน
น้ำตาริน...ไหลหลั่ง...ดั่งใจขาด
ความผิดพลาด...วาดฝัน...พลันข่มขืน
เพราะความจริง...สิ่งที่ได้...ไร้จุดยืน
ล้มพังครืน...กลืนกลํ้า...ชํ้าระทม
หัวใจเอย...เฉลยมา...ว่ารักนี้
ทุกครั้งมี...แต่ปวดร้าว...เศร้าขื่นขม
เป็นกฎเกณฑ์...หรือไร...ไย (?) ตรอมตรม
ความภิรมย์...เดินหลงทาง...ห่างทุกที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น