อยากตะโกน...ป่าวร้อง...ให้ก้องฟ้า
แสนอ่อนล้า....เหลือทน...จนมิไหว
นํ้าตาหลั่ง....ไหลริน...รดถิ่นใจ
ทุกห้องไป...หลั่งนอง...กองนํ้าตา
เจ็บเหลือเกิน...เจ็บนัก...กับครั้งนี้
คนแสนดี...ทำไม...ให้ห่วงหา
เคยเดินผ่าน...จับมือฝัน...พลันกล่าวลา
มิเห็นหน้า...พาใจหม่น...คนรักกัน
อยู่ที่ไหน...บนฟ้ากว้าง...ทางไกลห่าง
อย่าแรมร้าง..ช่วยสานต่อ...ก่อความฝัน
หรือพี่ลืม...ความคิดถึง...พึงแบ่งปัน
ในทุกวัน...รับรู้ไหม...มีใครคอย
บอกฟากฟ้า...ผ่านทิวา...ราตรีหม่น
ความอดทน...เริ่มสิ้นสุด...หยุดลงบ่อย
แม้จะฝืน...นับจากหนึ่ง...ให้ถึงร้อย
สุดท้ายปล่อย...เสียงดังก้อง...ร้องงอแง
แดงคนดี
แสนอ่อนล้า....เหลือทน...จนมิไหว
นํ้าตาหลั่ง....ไหลริน...รดถิ่นใจ
ทุกห้องไป...หลั่งนอง...กองนํ้าตา
เจ็บเหลือเกิน...เจ็บนัก...กับครั้งนี้
คนแสนดี...ทำไม...ให้ห่วงหา
เคยเดินผ่าน...จับมือฝัน...พลันกล่าวลา
มิเห็นหน้า...พาใจหม่น...คนรักกัน
อยู่ที่ไหน...บนฟ้ากว้าง...ทางไกลห่าง
อย่าแรมร้าง..ช่วยสานต่อ...ก่อความฝัน
หรือพี่ลืม...ความคิดถึง...พึงแบ่งปัน
ในทุกวัน...รับรู้ไหม...มีใครคอย
บอกฟากฟ้า...ผ่านทิวา...ราตรีหม่น
ความอดทน...เริ่มสิ้นสุด...หยุดลงบ่อย
แม้จะฝืน...นับจากหนึ่ง...ให้ถึงร้อย
สุดท้ายปล่อย...เสียงดังก้อง...ร้องงอแง
แดงคนดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น