คำของชาย..

คำของชาย...หมายมั่น...นั้นหน่ะหรือ
อาจฝึกปรือ...คำหวาน...หว่านมาแน่
เมื่อกาลผ่าล...นานไป...ใจปรวนแปร
จากเคยแคร์...กลับเดินห่าง...ทางเคยมี

เมื่อยามรัก...ทักทาย...หมายใกล้ชิด
ตีสนิท...กล่อมเกลา...ให้เข้าที่
พอสมหวัง...ดั่งใจ...ลืมไมตรี
ว่ายังมี...คนนี้....ที่เฝ้ารอ

กลัวเวลา...พาฝัน...นั้นจรหนี

กลัวเวลา...พาฝัน...นั้นจรหนี
สิ่งเคยมี...เลยหวั่น...พลันคิดหวน
ถึงครั้งก่อน...ตอนที่รัก...มาชักชวน
ทุกสิ่งล้วน...หวานเสมอ...หลงเพ้อไป

ครั้นผ่านกาล...นานเข้า...เขาห่างหาย
เหมือนกับคล้าย...หลบหน้า...พาหวั่นไหว
สิ่งที่ทำ...ยํ้่ามา...อย่าตายใจ
จริงหรือไม่...ขอคำตอบ...มอบความจริง

พับสื่อใจ..ใส่ซอง...ขอปองมั่น

พับสื่อใจ..ใส่ซอง...ขอปองมั่น
คิดถึงกัน...ทุกครั้ง...หวังชื่นฉ่ำ
กลัววันคืน...ผ่านไป...ใจระกำ
ต้องชอกชํ้า...กลัดหนอง...นองนํ้าตา

ฝากเสียงเพลง...บรรเลงหวาน...ปานนํ้าผึ้ง
แทนคำซึ้ง...จากจิด..คิดห่วงหา
อย่าลืมกัน...ผันเวียน...เปลี่ยนสัญญา
โปรดเถิดหนา...ส่งรัก..มาทักทาย

.ร่วมสนุก...ทุกกลอนกานท์

     

ในบทกลอน...ค่อนแคะ...แปะคำไว้

มิอ่อนไหว...โกรธเคือง...เรื่องใดหนา



เพื่อนพี่น้อง...ผองเหล่า...ลิงเจ้าขา

ขอให้มา...ร่วมสนุก...ทุกกลอนกานท์


     

ส่งอักษรา...มาแขวน...แทนฤดี

เดินทางมา...หาทาง...วางถ้อยถัก
ด้วยใจรัก...เขียนกลอน...วอนฝากฝัน
มิค่อยเก่ง...เกรงกลัว...ว่ามั่วกัน
ช่วยแบ่งปัน...ความรู้...มาดูแล



กาพย์โคลงฉันท์...นั้นเล่า...เขาว่ายาก
อยากบอกฝาก...จากจิต...คิดแน่วแน่
ชี้ช่องถูก...ปลูกฝัง...หวังเปลี่ยนแปร
มองถ่องแท้...ตามกฎ...สดสวยงาม



แต่งกลอนหวาน...ผ่านใจ...ไว้เสมอ
ทุกครั้งเจอ...อ้อนออด...หยอดคำถาม
รักกันไหม...ใคร่ถนอม...ยอมติดตาม
ดั่งนิยาม...คือให้...ได้ตอบแทน



รักกลอนเศร้า...ร้าวทรวง...ด้วยห่วงหา
เช็ดนํ้าตา...ปลอบจิต...ชิดแนบแน่น
แม้อยู่ไหน...ไกลหล้า...อ้าอ้อมแขน
ส่งข้ามแดน...(ผ่าน)อักษร...มาออนไลน์



รักกลอนเปล่า...เล่าความ..ยามสับสน
อยากดิ้นรน...พ้นทุกข์ืืืืืืื...สุขสดใส
เจอปัญหา...ขอเพื่อน...ตักเตือนได้
เพื่อแก้ไข...สะสาง...หนทางมี



รักทั้งหมด...จรดคำ...นำบอกเล่า
หากว่าเหงา...เขียนกลอน...ป้อนสักขี
ส่งอักษรา...มาแขวน...แทนฤดี
ทั้งชีวี...เคียงคู่...อยู่มิคลาย

แดงคนดี

ไม่เก่งแต่อาศัยใจรัก

ใครสักคน.......>> 2

ใครคนนั้น...ฝันหา...มานานนัก
อยากพิงพัก...อ้อนพรํ่า...คำแสนหวาน
เดินเคียงข้าง...วางวาจา...ภาษากานท์
หากพบพาน...บอกเขา...ยังเฝ้าคอย



ทุกย่างก้าว..เคล้าคลอ...ขอฝากฝัน
นิจนิรันดร์...คือให้...ไม่มากน้อย
มือจับมือ...ถือชิด...มิคิดถอย
มิเลื่อยลอย...หลีกหาย...กลายเป็นลวง

แดงคนดี

ใครสักคนที่ไว้วางใจ..ใช่หลอกลวง

ใครสักคน.......>> 1

มีอ้อมกอดแห่งรักปักใจมั่น
มีความฝันจริงจังหวังแน่วแน่
มีดวงจิตพร้อมเพรียงอย่างเที่ยงแท้
มีกระแสสื่อสารสายธารใจ



มีสักคน...จนรวย...ช่วยบอกบ้าง
มีสักทาง...ค้นพบ...คบกันได้
มีความคิด...ชิดเสมอ...มิเผลอไกล
มีบ้างไหม...เผยตอบ...จะขอบคุณ

แดงคนดี


  ใครสักคนที่เป็นเช่นมิตรแท้ 

นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด.....

รักที่ผ่าน...กาลเก่า...เฝ้าหลอกหลอน
หัวใจกร่อน...ด้วยจิต...คิดโหยหา
จากครั้งก่อน...ตอนเริ่ม...เสริมศรัทธา
ทุกเวลา...ก่อสร้าง...มิห่างกัน

ในตอนนี้...มีเพียง...เสียงรํ่าร้อง
ดังกึกก้อง...จากใจ...ด้วยไหวหวั่น
มองซ้ายขวา...มิเห็นมี...ที่ผูกพัน
เปลี่ยนความฝัน...เป็นคืนเหงา...เศร้าระทม

สองมือน้อย...คอยหยุด...ฉุดความหมอง
เฝ้าประคอง...เดินข้าม...ยามขื่นขม
หากวันใด...แพ้พ่าย...ช่วยคลายตรม
ยามที่ล้ม...มีแขนสอด...มากอดใจ

ณ ที่เก่า...เราสอง...ครองเคียงข้าง
มองทิศทาง...สู่ความจริง...ยิ่งหวั่นไหว
ความเหินห่าง..ทางปิด...ติดอันใด
มิรู้ได้...แค่มอง...จับจ้องดู

สิ่งสวยสด...งดงาม...ยังหวานฉํ่า
ทุกถ้อยคำ...เจรจา...ค่าคงอยู่
เคยร้อยเรียง...เคียงกัน...ปันสิ่งรู้
ดั่งเช่นครู...สอนวาง...ทุกทางมี

ในส่วนลึก...นึกตรอง...มองความหลัง
จุดก่อตั้ง...วางแปลน...แขวนผิดที่
หรือสิ่งใด...ไหนเอย...เผยวจี
ล้าฤดี...หมดแรง..แข่งตัวเอง

แดงคนดี

29  สิงหาคม  2554

ทางข้างหน้า (ตอบกลอนน้องภาพ)

ในบางช่วง...ห้วงชีวิต...ติดหลายอย่าง
อาจมีบ้าง....ทางไกล...หัวใจหวั่น
มิใช่ท้อ...ต่อกาล...ที่นานวัน
ความผูกพัน...รู้แจ้ง...แห่งความจริง

อาจไขว้เขว...เหหัน...กับวันพรุ่ง
ทางที่มุ่ง...ขาดตอน...บั่นทอนยิ่ง
แค่บางอย่าง...ว่างไป...ให้ประวิง
แต่มิทิ้ง....ฝันไป...ให้สัญญา

ยังคงอยู่...คู่เคียง...เรียงร้อยตอบ
เก็บไว้มอบ...แก่กัน...ให้หรรษา
เขียนบทกลอน...อ้อนคำ...จำนรรจา
จงรู้ว่า...ยังสู้...อยู่มิคลาย

เวลาเปลี่ยน...เวียนผัน...มิสั่นไหว
คงแค่ใจ...ป่าวร้อง...พร่องสิ่งหมาย
อุปสรรค...มาแอบ...แนบประปราย
เยื่องย่างกราย...เข้ามา...ท่าไม่ดี

ความสัมพันธ์...วันเวลา...คงค่าเสมอ
ทุกครั้งเจอ...รู้แน่...เจ้าแคร์พี่
อย่าได้หวั่น...อันใด...ให้วจี
ทางออกมี...แม้มิได้...ดั่งใจเรา

ขอเลือกทาง...วางจิต...คิดสักหน่อย
โอ้น้องน้อย...อย่าห่วงใย...จนใจเศร้า
รอแสงทอง...ส่องนภา...มายามเช้า
คงปัดเป่า...ไล่ทุกข์...สุขมาแทน

28 สิงหาคม 2554

พี่แดงคนดี

ดั่งความรักที่เราสองคนร่วมใจผูกพัน

ตราบดาวเดือน...เพื่อนนภา...ในคราหมอง
พี่กับน้อง...มิเปลี่ยนผัน...ในวันพรุ่ง
ต่างเกี่ยวก้อย...คอยร่วมด้วย...ช่วยพยุง
เพื่อมั่นมุ่ง...ทางฝัน...อันแสนไกล



หากยังมี...สีทอง...ผ่านห้องฟ้า
โลกโสภา...ตะวันส่อง...มองสดใส
เรามีกัน...ฉันเธอ...เสมอไป
ความห่วงใย...มิ่งมิตร...ชิดนิรันดร์



ชลธาร...ผ่านไป...ไม่มีย้อน
คือทุกตอน...พี่ให้...อย่าได้หวั่น
มิคืนคำ...สัญญา...ว่าผูกพัน
ในทุกวัน...เดินต่อ...มิท้อเลย



หมู่ปักษา...ถลาลม...ชมเวหน
ตั้งตัวตน....มิท้อ...ขอเฉลย
ทุกคำถ้อย...คอยเว้าวอน...อ้อนทรามเชย
ก็เช่นเคย...ยังรอ...มาต่อเติม



นานเพียงไหน...ไม่ห่าง...ทุกทางที่
ขอคนดี...มีใจ...มาให้เพิ่ม
จะอิงแอบ....แนบข้าง...ดั่งเช่นเดิม
คอยซ่อมเสริม...สิ่งพลาด...มิขาดเกิน



ส่งสัญญาณ...ขานคำ...นำสื่อรัก
ฝากทายทัก....จากใจ...ใช่ผิวเผิน
แบบจริงจัง...หวังไกล...ไม่หมางเมิน
มิห่างเหิน...เคียงคู่...คอยดูแล

แดงคนดี

26  สิงหาคม  2554