มาวันนี้..มีขอ...พอรักหมด
ลืมสิ้นรส...หดหาย...กลายเป็นขม
เมื่อแพ้พ่าย...ล่มสลาย...รักคลายปม
เปลี่ยนเป็นตรม...ถมทับ...กับคืนวัน
สิ่งที่เหลือ..เผื่อถึง...จึงอ่อนล้า
หมดเวลา...พาก่อ...ต่อความฝัน
เมื่อเก่าก่อน...ตอนเรา...เข้าใจกัน
ทำไมปัน...แปรจาก...พรากกันไป
สุดเจ็บปวด...รวดร้าว...เจ้ากระทำ
ยังจดจำ...คำนั้น...พลันหวั่นไหว
ความเจ็บชํ้า...ลำเค็ญ...เป็นเช่นไร
คงฝังใน...ใจท้อ...มิขอคืน
ฟังเพลงเศร้า...เฝ้าควรญ...หวนคิดถึง
วันเคยซึ้ง...ตรึงจิต...ต้องคิดฝืน
พอแล้วเอย....เคยหมองหม่น...ทนกลํ้ากลืน
มิอยากตื่น...พบคืนวัน...ฝันเดียวดาย
คิดได้เห็น...เช่นก่อน..ย้อนอีกครั้ง
จะมาหวัง...ดั่งใจหมาย...สายเกินเกี่ยว
หมดไปแล้ว...แก้วตา...ช้าจริงเชียว
มิอาจเหลียว..เกินเหนี่ยวรั้ง...พังยับเยิน
ทุกสิ่งอย่าง...วางไว้...ให้หมดสิ้น
หากถวิล...มิเผยออก....บอกแต่เนิ่น
ในตอนนี้...ที่ถามหา...ช้าเหลือเกิน
เพราะเผอิญ ...รักเดินห่าง...ทางเคยมี
แดงคนดี
20 ก.ค. 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น