ถึงคืนวัน...ที่ผ่านมา...น่าใจหาย
เฝ้าโหยหา...แม้นิทรา..หาวางวาย
คอยเคลื่อนย้าย...ในอุรา...พาระทม
คิดถึงมาก...วันก่อนเก่า...เหงานักหนา
เสียงวาจา...เคยออดอ้อน...ถอนใจข่ม
คำออเซาะ...เสนาะเสียง...เหลือเพียงตรม
ความรื่นรมย์...ลี้ไป...มิใยดี
โชคชะตา..ให้เป็น...แบบเช่นนี้
ทุกครั้งมี...คนเคียง...เบี่บงเบนหนี
กี่ครั้งครา...จะสมใจ...ได้สักที
หรือจะมี...แค่ครึ่งทาง...แล้วห่างไกล
เสียงรำพัน...ถึงพี่ยา...คราแคล้วคลาด
ใจจะขาด...แล้วเอย...เคยชิดใกล้
ทุกข์ทรมาน..สุดฝืน...ข่มขื่นใจ
ถามฟ้าไป...เจอหรือป่าว...คนเฝ้ารอ
มีเหตุผล...แตกต่าง...ทุกทางผ่าน
ช้าหรือนาน...หวั่นไหว...หรือใจท้อ
แต่น้องนั้น...สิ่งหนึ่ง...พึงจะขอ
คงเพียงพอ...แค่รู้จัก...รักแท้จริง
นํ้าตาริน..ไหลหยด..รดสองแก้ม
เศร้ามาแจม...แถมต่อ...ท้อทุกสิ่ง
อยู่ที่ไหน...กำลังใจ...ใยทอดทิ้ง
ก้มหน้าพิง...ซบเข่า...เหงาเหลือเกิน
แดงคนดี
4 ก.ค. 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น