เมื่อปีก่อนย้อนวันฝันลาล่ม
ต้องทุกข์ตรมหม่นหมางรักจางหาย
เอ่ยคำทักพักพาคราร้อนกาย
มิทันไรแหนงหน่าย...กลายเป็นลวง
มาแอบอิงพิงกัน....ในวันเหงา
แล้วฝากเศร้าตอบรับกับความห่วง
พร้อมหนาวเหน็บเจ็บแสบ...แนบกลางทรวง
กาลเลยล่วงโศกศัลย์ฝันห่างไกล
ณ ตอนนั้น วันแห่งรัก ที่หักเห
คนรวนเร อุปมา..ว่าไฉน
มากลิ้งกลอกหลอกลวงล้วงฤทัย
พอสมใจรักแล้วต้องแคล้วกัน
เกลียดวันนี้ที่เขาเอามาอ้าง
เพราะทุกทางช่างเหงาเราแค่ฝัน
วาเลนไทน์ใครเขาเฝ้าผูกพัน
แต่ตัวฉันกอดเข่าเคล้าน้ำตา
จะสิบสี่ ปีไหนไม่สนแล้ว
นอนกินแห้วร่ำไรใจห่วงหา
เข็ดจริงหนอขอห่างทางเคยมา
แม้จะเศร้าอุราขอลาที
คนพบรักทักทายให้เจอสุข
อย่าได้ทุกข์ห่างกันฝันหลีกหนี
หยุดห่างหายตายจากพรากฤดี
ชั่วชีวีโอบเอื้อเผื่ออาทร
แดงคนดี
ต้องทุกข์ตรมหม่นหมางรักจางหาย
เอ่ยคำทักพักพาคราร้อนกาย
มิทันไรแหนงหน่าย...กลายเป็นลวง
มาแอบอิงพิงกัน....ในวันเหงา
แล้วฝากเศร้าตอบรับกับความห่วง
พร้อมหนาวเหน็บเจ็บแสบ...แนบกลางทรวง
กาลเลยล่วงโศกศัลย์ฝันห่างไกล
ณ ตอนนั้น วันแห่งรัก ที่หักเห
คนรวนเร อุปมา..ว่าไฉน
มากลิ้งกลอกหลอกลวงล้วงฤทัย
พอสมใจรักแล้วต้องแคล้วกัน
เกลียดวันนี้ที่เขาเอามาอ้าง
เพราะทุกทางช่างเหงาเราแค่ฝัน
วาเลนไทน์ใครเขาเฝ้าผูกพัน
แต่ตัวฉันกอดเข่าเคล้าน้ำตา
จะสิบสี่ ปีไหนไม่สนแล้ว
นอนกินแห้วร่ำไรใจห่วงหา
เข็ดจริงหนอขอห่างทางเคยมา
แม้จะเศร้าอุราขอลาที
คนพบรักทักทายให้เจอสุข
อย่าได้ทุกข์ห่างกันฝันหลีกหนี
หยุดห่างหายตายจากพรากฤดี
ชั่วชีวีโอบเอื้อเผื่ออาทร
แดงคนดี
ฟังคำพี่ที่ตอบมอบคำทัก
พร้อมร้อยถัก วางวจี..มีแบบแผน
น่าชื่นชม..บ่มใจ...ให้ลืมแฟน
ที่ครั้งหนึ่ง...เคยเกาะแขน...แสนยินดี
เหมือนเรือน้อยเคว้งคว้างกลางเวหา
วันเวลาหมุนผ่านกาลหลีกหนี
ความหนาวเหน็บเจ็บชํ้ายํ่าราวี
กระเสือกกระสน...ครานี้...ที่ระทม
มือไขว่คว้าหาฝั่งรั้งสุดฝืน
ต้องกล้ำกลืนนํ้าตาครารักล่ม
แม้ลืมกันมันยากเพราะฝากตรม
ลึกเกินข่มถมทับกับคืนวัน
วันพรุ่งนี้คงดีกว่านี้แน่
คิดว่าไม่...ต้องแย่..แพ้ความฝัน
ช่วยเถอะนะใครเอยเผยสัมพันธ์
มาฉุดฉัน...พบสุข...ทุกข์ห่างไกล
เดินออกไปนอกห้องมองฝนหลั่ง
เมฆบดบังดวงดาวที่พราวใส
น้ำตารินรดหน้าคราร้าวใจ
เพราะอ่อนไหวหรือนี่...สิ่งที่เป็น
อยากจะลืมลาล้างทางลวงหลอก
ใครคิดบอกเถิดหนอขอพบเห็น
มีไหมจ๊ะ...พาใจ...ให้ร่มเย็น
ผลักทุกข์เข็ญ...ห่างไป..ไม่เหงาตาย
แดงคนดี
พร้อมร้อยถัก วางวจี..มีแบบแผน
น่าชื่นชม..บ่มใจ...ให้ลืมแฟน
ที่ครั้งหนึ่ง...เคยเกาะแขน...แสนยินดี
เหมือนเรือน้อยเคว้งคว้างกลางเวหา
วันเวลาหมุนผ่านกาลหลีกหนี
ความหนาวเหน็บเจ็บชํ้ายํ่าราวี
กระเสือกกระสน...ครานี้...ที่ระทม
มือไขว่คว้าหาฝั่งรั้งสุดฝืน
ต้องกล้ำกลืนนํ้าตาครารักล่ม
แม้ลืมกันมันยากเพราะฝากตรม
ลึกเกินข่มถมทับกับคืนวัน
วันพรุ่งนี้คงดีกว่านี้แน่
คิดว่าไม่...ต้องแย่..แพ้ความฝัน
ช่วยเถอะนะใครเอยเผยสัมพันธ์
มาฉุดฉัน...พบสุข...ทุกข์ห่างไกล
เดินออกไปนอกห้องมองฝนหลั่ง
เมฆบดบังดวงดาวที่พราวใส
น้ำตารินรดหน้าคราร้าวใจ
เพราะอ่อนไหวหรือนี่...สิ่งที่เป็น
อยากจะลืมลาล้างทางลวงหลอก
ใครคิดบอกเถิดหนอขอพบเห็น
มีไหมจ๊ะ...พาใจ...ให้ร่มเย็น
ผลักทุกข์เข็ญ...ห่างไป..ไม่เหงาตาย
แดงคนดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น