ผ่านวันคืนแสนเศร้าจนเราท้อ
ร้องรํ่าขอสิ่งนั้นวันฟ้าหม่น
โอ้เมฆาพาฝันปันกมล
บอกฟ้าฝนหยุดรินก่อนสิ้นใจ
ณ ครั้งก่อนตอนรักมาหักหาย
เหมือนดั่งคล้ายต้องมนต์จนหวั่นไหว
เงียบสนิทติดหล่ม..ล่มฤทัย
มองทางใดมืดมัวกลัวหลงทาง
ฉันยังรอปาฏิหาริย์ผ่านมาถึง
สักครั้งหนึ่งก่อนวันจะผันห่าง
กลัวเหลือเกินความคิดจิตอับปาง
เหมือนเรือน้อยเคว้งคว้างกลางทะเล
มหาสมุทรสุดไกลไม่ถึงฝั่ง
คงภินท์พังความหมายคล้ายร่อนเร่
อยากมีหวังจิตใจไม่ซวนเซ
พบสักคนมาเตร่เหล่ตามอง
เพียงแค่นี้ที่คอยปล่อยคำอ้อน
ทุกบทตอนกลอนหวานผ่านทุกห้อง
สี่ห้องใจให้ด้วยช่วยจับจอง
แต่ขอร้องรักจริงอย่าทิ้งกัน
เขียนคำรักฝากวจีที่ฟากฟ้า
ถึงเวลาแล้วเอย...เอ่ยสิ่งฝัน
อยากจะอยู่คู่ไปในคืนวัน
พร้อมคนนั้น...มาแทน...แขวนใจรอ
แดงคนดี
บางครั้งคราคว้าลมห่มยามหนาว
ยิ่งปวดร้าวเจ็บนักรักทำเฉย
มีบ้างไหมได้พบคบเช่นเคย
อยู่ชิดเชยเอ่ยคำช่วยนำทาง
ปาฏิหาริย์วานส่งตรงที่ฝัน
เราจากกันผันไกลใจพี่ห่าง
หรือรอบตัวมัวหม่นคนจืดจาง
รับรู้บ้างห่างหายคล้ายลืมกัน
เขียนคำตอบมอบวางทางอักษร
ส่งกานท์กลอนอ้อนฟ้าหารักมั่น
หากความจริงอิงแนบแบบผูกผัน
ขอส่งฝันปันมาคว้าสู่ใจ
แดงคนดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น