เป็นรอยฝัง...กลางทรวง...บ่วงชีวิตที่ลิขิต...สายสวาท...มาวาดฝัน
เคยต่อเติม...เสริมแต่ง...แบ่งคืนวัน
แล้วกลับพลัน...ลาจาก...ฝากให้จำ
แสงระเรื่อ...อมส้ม...ห่มผืนฟ้า
เหล่านกกา...บินย้อน...ตอนเย็นย่ำ
กลับรังรัก...ถักถ้อย...ร้อยลำนำ
คือประจำ...กิจวัตร...โลกจัดมา
อยากฝากคำยํ้าถามตามเมฆิน
หากถวิลคิดถึงใครให้ห่วงหา
ฝากได้ไหมรักนี้ที่นำพา
ช่วยเมตตาฝากไปให้เขาที
ไกลสุดหล้าฟ้าหม่นคนห่างหาย
ทั้งใจกายมลายลงไม่คงที่
เหมือนมนต์เสกเมฆคลํ้าดำเช่นนี้
แล้วพลันมี...ฝนหลั่ง...นั่งเปียกปอน
พรหมลิขิตผิดพลั้งรั้งมิอยู่
เพราะรับรู้เวรกรรมนำมาป้อน
รักแค่ไหนให้คิดจิตอาวรณ์
ครั้นถึงตอนจากลาพาเศร้าใจ
กามเทพส่งสื่อถือหอกหนาม
ร้องคำรามผลาญพร่าคราอ่อนไหว
แต่รักนี้...มีดอก...ออกผลิใบ
จะมิให้ต้นล้มจมตายตาม
แดงคนดี
มอบแด่รักที่จากลา..แต่ทว่าอยู่ในจิตนิจนิรันดร์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น