อยากฝันต่อ...รู้ไหม...ใจสุดเจ็บ
ความหนาวเหน็บเลียบเลาะเจาะเข้าเนื้อ
ผ่านสายเลือดเฉือดเชือนเยือนเป็นเบือ
คล้ายถากเถือเป็นชิ้นเพื่อสิ้นใจ
พอเถิดหนอพอเพียงเสียงสั่งฆ่า
หลั่งน้ำตาร่างสะท้านพาลสั่นไหว
เสียงหัวเราะแว่วเยาะเย้ยเปรยมาไกล
รู้บ้างไหมมิเคยเอ่ยชิงชัง
ทุกคืนค่ำย้ำตอกตามหลอกหลอน
ความอาทรเคยชิดให้คิดหวัง
ทุกข์รุมเร้าเข้าหามาประดัง
สุดจะยั้งน้ำตาคราหลั่งริน
คว้ามือเอื้อม...หวังสอยฝัน...นั้นมาเสริม
ถูกซ้ำเติมโดนทำลายไปจนสิ้น
หมดแรงล้าคล้ายคว้าลมพรมชีวิน
ผวาจินต์ทรุดร่างอย่างระทม
กอดก่ายตนหม่นหมองครองความเศร้า
เคียงข้างเงาบอกจิตต้องคิดข่ม
แต่ผีซ้ำด้ำพลอยต้องคอยตรม
ความขื่นขมย่างเข้าหาในราตรี
แว่วเสียงขานขับไขไกลยิ่งนัก
มาทายทักเปล่งคำนำถึงที่
มองมิเห็นเป็นเพียงเสียงวจี
ดั่งยมทูตนี้มารับกลับภพภูมิ
แดงคนดี
17 ธันวาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น