เข้าหน้าหนาวคราวนี้พี่ห่างหาย
คล้ายพระพายพัดฝนจนหลีกหนี
เคยหยาดหยดรดใจด้วยใยดี
มาตอนนี้...จากไกล...ไม่หวนคืน
มองสายฝนคนเศร้าเหงาเดินผ่าน
จากวันวานเคยประสบพบคราตื่น
เช้ายันค่ำนำพาหาจุดยืน
แสนระรื่น...ชื่นนัก...รักหมดใจ
สายลมพริ้วปลิวโบกโยกใบร่วง
สิ่งทั้งปวงรอบข้างช่างอ่อนไหว
เหมือนความคิดจินหวั่นฝันเลือนไป
หยาดสุดท้าย หลั่งไหลคล้ายนํ้าตา
แดงคนดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น