สุริยันลาลับกับขอบฟ้า
ห้างเวหามืดมนหม่นแค่ไหน
ฝนจะพรำร่ำร้องก้องพงไพร
เมฆินไหวเคลื่อนย้ายความหมายเดิม
แดดจะร้อนอ่อนแรงแห้งเหือดหาย
มิท้อกายใจรินรดจรดเพิ่ม
ทุกสิ่งอย่างวางไว้ไปต่อเติม
มิห่างเหินเคยมาว่าเหมือนเคย
วันเวลาพาผ่านกาลสับสน
แม้นผู้คนเปลี่ยนไปให้เฉลย
ยังคงมั่นฝันใดไม่ละเลย
ยังกอดเกยเคียงข้างอย่างที่เป็น
อาจมีบ้างทางไกลไปมิถึง
ส่งคำซึ้งห่วงหาทุกคราเห็น
อาจชักช้าอย่าว่าพาใจเย็น
แม้นลำเค็ญมิหวั่นปันวจี
เป็นแบบฉันหมั่นร้อยถ้อยคำหวาน
จะเนาว์นานไม่เพิ่มเติมแต่งสี
ส่งคำทักอักษราค่าคงมี
ผ่านฤดีทุกตอนกลอนสัมพันธ์
จะยังคงตรงดิ่งยิ่งสิงขร
ครั้งกาลก่อนตอนไหนใจยึดมั่น
ผูกสายใยให้รักทักทายกัน
เป็นตัวฉัน...อย่างนี้...ที่ความจริง
แดงคนดี
2 ธันวาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น