วันอาทิตย์ที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2554

เสียงทักทาย



เสียงทักทายดังก้องเฝ้ามองหา
แว่ววาจาขับขานหวานถักถ้อย
ผ่านสายลมพรมพริ้วลิ่วเลื่อนลอย
แล้วค่อยปล่อยหล่นลงตรงกลางใจ

ละอองพจน์จรดจินต์รวยรินรัก
ซึ้งประจักษ์คุณค่ากว่าสิ่งไหน
คำอ่อนอ้อนวอนเว้าเคล้าห่วงใย
รีบคว้าไว้แนบจิตนิจนิรันดร์
เขียนโดย ที่
ป้ายกำกับ:

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

สมัครสมาชิก: ส่งความคิดเห็น (Atom)