ทุกวันคืน...ตื่นนอน...วอนฟากฟ้า
ช่วยเมตตา...พาใจ...ให้สมหวัง
มาต่อเติม...เสริมจิต..ติดพลัง
เหมือนเช่นดั่ง...แสงดารา...คราราตรี
แม่คอยจ้อง...มองทาง...ที่ขวางกั้น
คงสักวัน...พลันเป็นจริง...มิทิ้งหนี
เจ้าลูกชาย...หมายมั่น...ฝันที่มี
หอบชีวี...นี้มาบ้าน...สานสัมพันธ์
จากหนึ่งเดือน...เคลื่อนคล้อย...พลอยเป็นห่วง
เลยลับล่วง...ห้วงปี...มิมีพรั่น
ยังคนรอ...ต่อเติม...เสริมใจปัน
หาได้หวั่น...หวาดผวา...ว่าสายไป
หาได้รู้...ดูข่าว...ที่เศร้าหมอง
ลูกจำจอง...ต้องขัง...พลั้งพลาดไหว
โทษฐานนั้น...อันที่มา...สาหัสได้
สิ่งทำไว้...ติดยาบ้า...ฆ่าคนตาย
ณ วันนี้...มีเรื่องเล่า...เศร้าแอบแฝง
สายลมแรง...แฝงร่าง...วางมาดหมาย
สั่นกระโชก...โบกสะบัด...พัดทำลาย
บ้านเรือนหาย...ทลายลง...ปลงชีวี
ร่างบอบบาง...วางทับ...กับขื่อบ้าน
ตาลนลาน...นอกเบ้า...มิเข้าที่
อนิจจา...ภาพที่กอง...ฟ้องบ่งชี้ >>(หนีมิทัน)
มือแม่มี...รูปลูก....ซุกกมล
แดงคนดี
9 สิงหาคม 2554
เพียงบทกลอนเรื่องเล่าในจินตนาการ
ไม่ได้อ้างอิงชีวิตจริงของท่านใด - ภาพจากอินเตอร์เน็ต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น