เรียงร่ายพจน์...บทกลอน...ในตอนเหงา
หลงมัวเมา ...ตกบ่วง...ห้วงเสน่หา
สิ่งผูกพัน....ฝันไป...ห่างไกลตา
เดินไขว่คว้า...สายลม...ตรมจิตใจ
โศกสลด...หมดทาง...ว่างทุกแห่ง
ไร้เรี่ยวแรง...ตรองดู...สู้ไฉน
รักแล้วชํ้า...ยํ้าคิด...ผิดหรือไร
แล้วทำไม...ทุกครั้ง...หวังขาดลอย
ปลายทางฝัน...เช่นไร...ใครรู้บ้าง
ไยต้องร้าง...เลือนลา...พาใจกร่อย
ร้องฟูมฟาย...หมายมาด...พลาดสิ่งคอย
นั่งละห้อย...กล้ำกลืน...ฝืนระทม
อยากแปลงกาย...ทลายร่าง...อำพลางรัก
แล้วบิดหัก...ใจนี้...ที่ขื่นขม
ขุดหลุมฝัง...กลบเกลื่อน...เงื่อนความตรม
ให้ดิ่งจม...พ้นห่าง...ทางเคยมี
เขียนร้อยเรียง...เรื่องราว...ในคราวเจ็บ
ความหนาวเหน็บ...โปรยผ่าน...ทุกฐานที่
จะกี่ครั้ง...หวังพอ..หนอชีวี
ต้องยอมพลี...ตัวตน...ทนเหงาทรวง
ทุ่มเทไว้...ให้หวัง...พลั้งพลาดผิด
คงมิคิด...ทางไกล...ใจเลยร่วง
สิ่งตอบแทน...แขวนซาก...ฝากความลวง
จิตทั้งดวง...เผาไหม้...ให้ยับเยิน
แดงคนดี
23 สิงหาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น