รักที่ผ่าน...กาลเก่า...เฝ้าหลอกหลอน
หัวใจกร่อน...ด้วยจิต...คิดโหยหา
จากครั้งก่อน...ตอนเริ่ม...เสริมศรัทธา
ทุกเวลา...ก่อสร้าง...มิห่างกัน
ในตอนนี้...มีเพียง...เสียงรํ่าร้อง
ดังกึกก้อง...จากใจ...ด้วยไหวหวั่น
มองซ้ายขวา...มิเห็นมี...ที่ผูกพัน
เปลี่ยนความฝัน...เป็นคืนเหงา...เศร้าระทม
สองมือน้อย...คอยหยุด...ฉุดความหมอง
เฝ้าประคอง...เดินข้าม...ยามขื่นขม
หากวันใด...แพ้พ่าย...ช่วยคลายตรม
ยามที่ล้ม...มีแขนสอด...มากอดใจ
ณ ที่เก่า...เราสอง...ครองเคียงข้าง
มองทิศทาง...สู่ความจริง...ยิ่งหวั่นไหว
ความเหินห่าง..ทางปิด...ติดอันใด
มิรู้ได้...แค่มอง...จับจ้องดู
สิ่งสวยสด...งดงาม...ยังหวานฉํ่า
ทุกถ้อยคำ...เจรจา...ค่าคงอยู่
เคยร้อยเรียง...เคียงกัน...ปันสิ่งรู้
ดั่งเช่นครู...สอนวาง...ทุกทางมี
ในส่วนลึก...นึกตรอง...มองความหลัง
จุดก่อตั้ง...วางแปลน...แขวนผิดที่
หรือสิ่งใด...ไหนเอย...เผยวจี
ล้าฤดี...หมดแรง..แข่งตัวเอง
แดงคนดี
29 สิงหาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น