ณ คืนนี้...มีความนัย...ใคร่มากล่าว
ถึงเรื่องราว...ข่าวใจ...ใคร่เสนอ
สิ่งที่ผ่าน...นานเนาว์...เราเจอะเจอ
อาจเพียงเพ้อ...เหม่อมอง....จองคนเดียว
วันที่เหงา...เศร้าจิต...คิดบ้างไหม
มิมีใคร...ไหนเลย...เคยข้องเกี่ยว
ความสัมพันธ์...วันก่อน...ตอนกลมเกลียว
ได้ลดเลี้ยว...หายหด....ปลดระวาง
ยามมิเห็น...เป็นหวั่น...ขวัญผวา
สุดเหว่ว้า...อย่าเมิน...หรือเหินห่าง
คอยตรงนี้....ที่เก่า...เฝ้ามองทาง
ช่างเลือนลาง....วางกล่าว...เล่าออกไป
มีสิ่งหนึ่ง...พึ่งอ้าง...ลางสังหรณ์
เขียนบทกลอน...อ้อนมา...คราหวั่นไหว
โอ้!คนดี...หากมีพราก....จากแสนไกล
รับรู้ได้...ในวาจา...พาจดจำ
จากวันนั้น...ผันเวียน...เปลี่ยนมาจบ
เพียงประสบ...พบเพื่อจาก...ยากเพ้อพร่ำ
สุขน้อยนิด...ปิดทาง...ขวางด้วยกรรม
ต้องกลืนกล้ำ...ย้ำใจ....ให้จำทน
นิยายรัก...สลักลง...ที่ตรงนี้
ถึงตอนที่...อวสาน...กาลขื่นขม
จบแล้วหนอ...ขอลา...อุราตรม
ด้วยติดหล่ม....จมปลัก...หักขาดตอน
แดงคนดี
2 สิงหาคม 2554
อยากแค่บอกว่า..จะทนไม่ได้อีกถ้าต้องมีคนที่รักจากลาไปอีก..และ จะไม่ทนรู้ไหม..ไม่และไม่เด็ดขาด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น