นึกถึงวัน...เยาว์วัย...ใจสะท้อน
เมื่อกาลก่อน...ตอนเล็ก...เด็กน้อยนั่น
มีแม่เคียง...เรียงร้อย...ถ้อยสัมพันธ์
เดินสู้ฝัน..อันไกล...ได้อย่างดี
ซบหน้าลง..ตรงหมอน...นอนสะอื้น
สุดกล้ำกลืน...ฝืนทน...หม่นหมองศรี
มองทางใด...ไม่เคย...เลยสักที
ที่จะมี...วจีใคร...ให้ทดแทน
อ้อมอกอุ่น..หนุนตัก...พักยามล้า
เปรียบนภา...ฟ้ากว้าง...ทั้งผืนแผ่น
ที่อุ้มดิน...หินทราย...คลายคลอนแคลน
ทั่วทั้งแดน...แขวนรัก...ไว้ทักทาย
เหมือนสายนํ้า...ฉํ่าเย็น...ให้เป็นสุข
หากมีทุกข์...ปลุกขวัญ...ปันสิ่งหมาย
เฝ้าเพียรหา...พานำ...คำผ่อนคลาย
เปลี่ยนจากร้าย....กลายร่าง...วางมงคล
บางครั้งครา...ผวาใจ...ได้เดินผิด
มาช่วยคิด...จิตสว่าง...ห่างสับสน
ทำอย่างนั้น...แบบนี้...ที่ดิ้นรน
จึงผ่านพ้น...(มิ)จนตรอก....บอกทางไป
น้อมก้มกราบ...ทาบลง....ตรงอัฐิ
ตั้งสติ...มิเศร้า...กล่าวคำไข
ยังคงเติม...เสริมต่อ...หาท้อใจ
สิ่งหวังไว้...ให้พลี...ดีเพื่อแม่
รักแม่เท่าฟ้า
แดงคนดี
8 สิงหาคม 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น