หวาดผวา...หาอกอุ่น...หนุนแทนหมอน
สุดร้าวรอน...คิดมา...พาหวั่นไหว
ทุกทิวา...ราตรีกาล...ปานขาดใจ
เพราะคนไกล...แค่เพียง...เยี่ยงสายลม
พัดโบกโบย...โปรยมา...พาชื่นฉํ่า
ความเจ็บช้ำ..เคยมี...ที่ขื่นขม
ลบจางหาย...ความร้อน...ผ่อนระทม
แต่ลืมข่ม...ความจริงแท้.....แค่ฝันลวง
แดงคนดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น