บางครั้ง บางเวลา บางความรู้สึก

ทำไม...ถึงต้องจาก
พร้อมกับพรากความฝันให้สั่นไหว
หรือทุกสิ่งอิงแอบแนบความนัย
รู้หรือไม่ว่าเจ็บแสบแทบเกินทน

ทำไม...ต้องมารัก
พร้อมกับหักหัวใจให้หมองหม่น
ลืมหรือไรว่าฉันนั้นก็คน
มีตัวตนและอ่อนไหวได้เหมือนกัน

ทำไม...ถึงต้องเศร้า
บางครั้งเหงาจนล้ามิกล้าฝัน
กลัวหลงทางระหว่างใจในคืนวัน
พบโศกศัลย์ทุกข์ร้อนอ่อนแรงลง

ทำไม...มอบความหมาย
แล้วกลับกลายหายห่างให้คว้างหลง
อยู่ในห้วงแห่งจิตคิดพะวง
เปรียบในดงหุบเหวเลวร้ายเกิน

ทำไม...บอกภักดี
แล้วหลีกหนีหลบทางเหมือนห่างเหิน
มองดูแล้วดั่งเป็นเช่นบังเอิญ
ทำหมางเมินทีละน้อยปล่อยให้จม

ทำไม...ต้องคิดถึง
คอยซาบซึ้งบางคราพาขื่นขม
แม้นขัดข้องหมองไหม้ใจระบม
มิอาจข่มดั้นด้นทนเพื่อรอ

แดงคนดี

12  กันยายน 2554