สายฝนหลั่ง...รินไหล...ไปทุกแห่ง
ด้วยความแรง...ของลม..ขย่มแคว้น
สิ่งรอบกาย...พัดวน..จนเรียบแปลน
ต้องวิ่งแจ้น...กลัวหัวขาด...ฟ้าฟาดคอ
พายุโหม...โรมรัน..ผันเวียนเปลี่ยน
จนโล่งเตียน...เพราะอะไร...ใครเล่าหนอ
บุกตัดไม้...ในป่า...หาเพียงพอ
แล้วจะรอ...ฟ้าหยุดฝน...เพื่อพ้นกรรม
กลอนพาไปจ้า.... 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น