มีสิ่งหนึ่ง...ค้างคา...อุราหม่น
คิดสับสน...ระหว่างเรา...เข้าใจยาก
จึงเขียนกลอน...บทนี้มา..วาจาฝาก
อยากรู้มาก....คืออะไร....ในความจริง
คล้ายความหมาย...การได้พบ...คบเช่นเพื่อน
เฝ้าคอยเตือน....ดูแล...แคร์ทุกสิ่ง
ยามมีทุกข์....มิจากไกล...ให้พักพิง
ไม่เคยทิ้ง...อยู่เคียงข้าง....มิห่างเลย
บางครานั้น....เก็บมาคิด...ให้ติดขัด
แสนอึดอัด....ที่ข้างใน....ใคร่เฉลย
หาคำตอบ....ยังมิได้...ใช้เปรียบเปรย
อะไรเอ่ย....คือสิ่งนั้น....ฉันข้องใจ
คิดถึงมาก....ยามมิเจอ...ละเมอหา
สุดเหว่ว้า....หมองหม่น...จนอ่อนไหว
กลายเป็นคน....ขี้แย...งอแงไป
นํ้าตาไหล....อาบหน้านอง....สองแก้มนวล
แดงคนดี
17/3/2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น