กระซิบรัก..เบา-เบา...เคล้าสายลม
เหมือนจะบ่ม...ดวงจิตนี้...ที่อ่อนไหว
โปรดพัดพา...สู่ฝั่งฟ้า...หาคนไกล
ยามหลับไหล...ให้ฝันดี...ที่นิทรา
ยามค่ำคืน...เงาแสงจันทร์..พลันกระจ่าง
แม้เลือนลาง..แต่มิหาย จากปลายฟ้า
ขอให้รู้...ความห่วงใย...ที่ให้มา
ทุกเวลา...ฝากแขวนไว้...ในเงาจันทร์
หากยามใด..รู้สึกเจ็บ..หนาวเหน็บทรวง
เจอสิ่งลวง..หลอกล่อ...ท้อในฝัน
ฉันคนหนึ่ง...ขอรับรู้...ดูแลกัน
เพียงแค่นั้น...ที่ปรารถนา...เวลาตรม
วอนแสงดาว..อย่าห่างไกล...ไปจากฉัน
แสนจะหวั่น...กลัวมืดมิด..จิตขื่นขม
ราตรีกาล...ดาวอย่าลับ...กับสายลม
มิอยากข่ม...ฝืนนั่งเศร้า...เหงาคนเดียว
แดงคนดี
18 เมษายน 2554
เหมือนจะบ่ม...ดวงจิตนี้...ที่อ่อนไหว
โปรดพัดพา...สู่ฝั่งฟ้า...หาคนไกล
ยามหลับไหล...ให้ฝันดี...ที่นิทรา
ยามค่ำคืน...เงาแสงจันทร์..พลันกระจ่าง
แม้เลือนลาง..แต่มิหาย จากปลายฟ้า
ขอให้รู้...ความห่วงใย...ที่ให้มา
ทุกเวลา...ฝากแขวนไว้...ในเงาจันทร์
หากยามใด..รู้สึกเจ็บ..หนาวเหน็บทรวง
เจอสิ่งลวง..หลอกล่อ...ท้อในฝัน
ฉันคนหนึ่ง...ขอรับรู้...ดูแลกัน
เพียงแค่นั้น...ที่ปรารถนา...เวลาตรม
วอนแสงดาว..อย่าห่างไกล...ไปจากฉัน
แสนจะหวั่น...กลัวมืดมิด..จิตขื่นขม
ราตรีกาล...ดาวอย่าลับ...กับสายลม
มิอยากข่ม...ฝืนนั่งเศร้า...เหงาคนเดียว
แดงคนดี
18 เมษายน 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น