ขอบฟ้ากว้าง..ช่างเดียวดาย...คล้ายมืดมน
สุดหมองหม่น...หาช่องว่าง...ทางที่แก้
แต่จำทน...จิตอ่อนไหว...คล้ายอ่อนแอ
มิอยากแพ้...หากนานไป ใจพี่วาง
ฝากสายลม...พัดไกล...ให้ถึงกัน
บอกว่าหวั่น...เรื่องผ่านมา ..พาอ้างว้าง
จึงต้องอยู่...แบบที่เป็น..เช่นหลงทาง
ดูเลือนลาง...กับความฝัน...อันยาวนาน
กลัวจริง-จริง..คนอยู่ไกล..ใจห่างเหิน
แล้วทำเมิน...หนีหน้า...มิมาผ่าน
คงไม่มี...แล้ววันคืน...ที่ชื่นบาน
ทิ้งเพียงกาล...เวลาเศร้า...เคล้าฤดี
ดึกสงัด...มีเพียงเงา...คนเหงาทรวง
พร้อมความห่วง...หวนคิด...ในจิตนี้
ดาวบนฟ้า..เดินห่างไกล...ไปทุกที
แสงริบหรี่..เหมือนคนคอย...อย่างน้อยใจ
แดงคนดี
14 เมษายน 2554
ไม่มีอะไรมากมาย...แค่น้อยใจ..แค่อยากมีเวลาบอกความจริงในสิ่งที่เป็นไป ช่างเถอะนะ..เข้าใจเสมอเวลาไม่มี 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น