แว่วสำเนียง...เสียงฤดี...ที่หวั่นไหว
ทุกคราไป...จำนรรจา...คราหลับฝัน
แผ่ว-แผ่วเบา...ครวญสะอื้น...หมื่นรอยพัน
คล้ายกันสั่น...เพราะหวาดกลัว...ตัวคนเดียว
ต้องกล้ำกลืน...ความร้าวราน..นานนับปี
ห้วงราตรี...ของคืนเหงา...ช่างเปล่าเปลี่ยว
อยู่ที่ไหน...รักเจ้าเอ๋ย...เคยแลเหลียว
หรือท่องเที่ยว...จนลืมไป...ว่าใครรอ
แดงคนดี
19 เมษายน 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น