เจ็บรวดร้าว...จนใจ...ไม่รู้สึก
เพราะอยู่ลึก...ที่จิต..ติดฝังแน่น
ทุกอณู...ห้องใจ...ในทุกแดน
มิมีแม้น...ที่ว่าง...ทางเดินไป
พายุรัก...พัดมา...พาไหวหวั่น
หลบมิทัน...จึงชํ้า...ทำไฉน
ทุกสิ่งอย่าง...หักโค่น...มาโดนใจ
เหลือเอาไว้...เพียงซาก...ที่หักพัง
แดงคนดี
12 พ.ค 2554
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น