คำว่า"รัก"ที่ส่งไป...คงไม่ถึง
เลยมิซึ้ง..ร้างเลือน..เหมือนความฝัน
ทำไฉน...สับสน...บ่นทุกวัน
คิคถึงกัน...เปล่าหนอ...สุดท้อใจ
อยากพิงพัก..ทักทาย..ให้คลายเหนื่อย
ฝากฟ้าช่วย...บอกกล่าว...เขาได้ไหม
ว่าคนหนึ่ง...ห่วงหา...คราหายไป
มาเร็วไว...นะพี่จ๋า...อย่าช้านาน
แดงคนดี
9 พ.ค 2554
คำว่ารักที่เบาเกิน - ปราโมทย์ ปาทาน
ไม่เคยคิดไม่เคยจะแคร์ ไม่แยแสที่ใครพูดกันตั้งมากมาย
ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ถ้าหากคิดจะทำอะไรเมื่อสายเกิน
สิ่งที่ควรต้องทำ ก็ไม่ทำ จะกลับลำขึ้นมาก็ช้าเกิน
จึงเจ็บช้ำหัวใจ ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ก็ฟังแค่เพลินๆไม่สนใจ
แต่วันนี้เมื่อเจอกับตัว จากที่ไม่เคยจะกลัวก็ซึ้งเลย
ผิดที่ฉันเองที่ไม่เคย ไม่เคยคิดจะแคร์กับคำว่าสายไป
สิ่งที่ควรพูดจาไม่พูดจา ปล่อยให้เธอค้างคาในหัวใจ
กว่าจะเผยขึ้นมา มันก็ช้ามากไป ก็เรากำลังไปคนละทาง
*เมื่อตอนใกล้กันฟังเสียงแผ่วๆ กระซิบเบาๆรักเธอแค่ไหน
ก็ดังถึงหัวใจ.. แต่ก็ดันไม่พูดให้ฟัง
เมื่อพอที่ตอนเธอนั้นมาห่าง ก็คิดตะโกนจะบอกสักครั้ง
อยากบอกดังๆ แต่สุดเสียงที่ให้ฟัง คำว่ารักยังเบาเกินได้ยิน
หากแม้ว่าเป็นได้จริง สิ่งที่ขอก็คือให้เธอนั้นย้อนมา
คำที่ฉันไม่พูดไม่จา ต่อจากนี้จะพูดออกมาไม่ช้าเกิน
สิ่งที่ควรต้องทำ ฉันจะทำ จะขอย้ำให้ฟังว่ารักเธอ
จะไม่เหมือนที่เป็น ไม่ให้เห็นให้เจอ ที่เคยทำให้เธอลาไกล
อยากบอกดังๆ แต่สุดเสียงที่ให้ฟัง คำว่ารักยังเบาเกินได้ยิน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น