เคยบอกกัน...ทุกครั้ง..ยามหวังล่ม
เคยมาข่ม...ดวงจิต...ที่คิดไหว
เคยส่งคำ...บอกมา..หาเปลี่ยนไป
เคยร้องไห้...ซบบ่า...มานานวัน
หวังเสมอ...ยามใด...ที่ใจชํ้า
หวังมายํ้า...เส้นทาง...วางสิ่งฝัน
หวังแค่มี..สิ่งที่...พี่ให้กัน
หวังความหวั่น...ลดลงบ้าง...วางไมตรี
แดงคนดี
20 มิ.ย 2554
รู้ว่าอยู่...แต่ห่างไกล...เกินจะบรรยายได้
เปรียบเรือน้อย...หลงทาง...ในกลางดึก
มิอาจนึก...ปรึกษาใคร...ได้ที่ไหน
เพราะเครื่องกล...ที่ติดขัด...กุมรัดใจ
หามีได้...สิ่งมาซ่อม...ต้องยอมจม
อยู่ท่ามกลาง...พายุฝน...จนเหน็บหนาว
แสนปวดร้าว...เกินจิต...จะคิดข่ม
นํ้าตาริน...ไหลหลั่ง...มาพร่างพรม
สุดขื่นขม...พร้อมกับใจ...ใกล้หมดแรง
แดงคนดี
หมดแรง...ไร้ความรู้สึก กลัวสิ่งลึกที่ทับถมให้จมไปกว่านี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น