วันเสาร์ที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

....อ่อนล้า...




หวังสิ่งใด...คว้าได้..แค่ในฝัน
ก้มหน้าหวั่น...ขวัญผวา...อุราหม่น
ทำไมหนอ...พอหรือยัง...ทุกครั้งทน
มีไหมคน...ค้นทาง...วางให้ที

เจ็บเหลือเกิน...เดินไป...อย่างใจเหงา
พร้อมความเศร้า...เข้ามา...หาทุกที่
โลกของเรา...ต่างเขา...ร้าวสิ้นดี
เป็นแบบนี้...ทุกที...มิมีคลาย

โอ้ความเงียบ...ส่งเทียบเรียง... เคียงในจิต
สอดความคิด...ติดหล่ม....จมสลาย
พลาดทุกครั้ง.. หวังใด...ไยทลาย
ตราบชีพวาย....ตายจาก... ซากยังตรม

ทรมาน...นานเนาว์...เฝ้าความช้ำ
อกระกำ...นำร่อง...ต้องขื่นขม
แถมท้ายมา...พารัก...ให้หักจม
อยู่ในตม...ล่มลึก...ผนึกทรวง

ม่านเมฆหมอก...หลอกทาง...วางพาดผ่าน
เหมือนวิมาน...น่านฟ้า...ว่าเป็นสรวง
ล้อมลดลั่น...ปานวาด...คาดดาวดวง
เดินสู่ห้วง...เหวนรก...หมกหัวใจ

เหมือนโดนฆ่า...มาแต่วัน...ที่พลันเกิด
สิ่งบรรเจิด...เพริศพราว...ก้าวไปไหน
ยิ่งวิ่งตาม...ยิ่งอ่อนล้า...คว้านํ้าไป
ทำเช่นไร...ให้สุขสม...ภิรมย์ปอง

แดงคนดี

21 ก.ค.  2554






มัม ลาโคนิค

เนื้อเพลง: อ่อนล้า


นาฬิกายังหมุนเวียนไป
วันเวลาผ่านไปทุกวัน
แต่เรื่องราวของฉันก็ยังเหมือนเดิม
ทุกๆอย่าง
เคยมีคนเดินเข้ามาคุย
เคยมีคนสบตาทักทาย
แต่ไม่มีคนไหนที่คอยอยู่ข้างเคียง

ในวันที่ฉันเหงาใจ
ในวันที่ฉันท้อใจ
แค่มีใครซักคน
อยู่ข้างๆฉัน

คนมันอ่อนล้า
ทั้งใจหวั่นไหว
อยากมีใครดูแลหัวใจในวันที่เหงา
ในวันที่เศร้า

และคอยให้ความรัก
ช่วยเป็นแรงกำลังให้หัวใจ
อีกนานสักเท่าไร
หนึ่งคนที่หัวใจฉันรอ (ตามหา)
ยังคงเจอเพียงภาพเดิมๆ
ในเวลาที่ฉันเสียใจ
ก็ไม่เคยมีใครเข้ามากอดฉันเลย

ในวันที่ฉันเหงาใจ
ในวันที่ฉันท้อใจ
แค่มีใครซักคน
อยู่ข้างๆฉัน

คนมันอ่อนล้า
ทั้งใจหวั่นไหว
อยากมีใครดูแลหัวใจในวันที่เหงา
ในวันที่เศร้า

คนมันอ่อนล้า
ทั้งใจหวั่นไหว
อยากมีใครดูแลหัวใจในวันที่เหงา
ในวันที่เศร้า

อีกนานสักเท่าไร
หนึ่งคนที่หัวใจฉันคอย

วันพฤหัสบดีที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

จะเอาจากไหน

Hosting Thanks: THAIHOSTWEB.COM

มาวันนี้..มีขอ...พอรักหมด
ลืมสิ้นรส...หดหาย...กลายเป็นขม
เมื่อแพ้พ่าย...ล่มสลาย...รักคลายปม
เปลี่ยนเป็นตรม...ถมทับ...กับคืนวัน

สิ่งที่เหลือ..เผื่อถึง...จึงอ่อนล้า
หมดเวลา...พาก่อ...ต่อความฝัน
เมื่อเก่าก่อน...ตอนเรา...เข้าใจกัน
ทำไมปัน...แปรจาก...พรากกันไป

สุดเจ็บปวด...รวดร้าว...เจ้ากระทำ
ยังจดจำ...คำนั้น...พลันหวั่นไหว
ความเจ็บชํ้า...ลำเค็ญ...เป็นเช่นไร
คงฝังใน...ใจท้อ...มิขอคืน

ฟังเพลงเศร้า...เฝ้าควรญ...หวนคิดถึง
วันเคยซึ้ง...ตรึงจิต...ต้องคิดฝืน
พอแล้วเอย....เคยหมองหม่น...ทนกลํ้ากลืน
มิอยากตื่น...พบคืนวัน...ฝันเดียวดาย

คิดได้เห็น...เช่นก่อน..ย้อนอีกครั้ง
จะมาหวัง...ดั่งใจหมาย...สายเกินเกี่ยว
หมดไปแล้ว...แก้วตา...ช้าจริงเชียว
มิอาจเหลียว..เกินเหนี่ยวรั้ง...พังยับเยิน

ทุกสิ่งอย่าง...วางไว้...ให้หมดสิ้น
หากถวิล...มิเผยออก....บอกแต่เนิ่น
ในตอนนี้...ที่ถามหา...ช้าเหลือเกิน
เพราะเผอิญ ...รักเดินห่าง...ทางเคยมี

แดงคนดี

20 ก.ค. 2554



วันพุธที่ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

เรื่องราว บางคราวของความรัก





ในบางที...มีคิดถึง..คนึงหา
บางเวลา...พาใจ...ให้อ่อนไหว
อีกเมื่อจาก...พรากกัน...พลันเปลี่ยนไป
ก็ร้องไห้...ในทรวง...ติดบ่วงปม

เฝ้าค้นหา...มานาน...ผ่านกาลล่วง
สิ่งทั้งปวง...ลวงหลอก...บอกขื่นขม
ใจเจ้ากรรม...ช่างจำ...ทำระทม
เห็นตรอมตรม...งมงาย...ร้ายเสียจริง

ในบางครั้ง...หวังเกิน...เมินหนีหน้า
อนิจจา...บางครา...เหมือนพาวิ่ง
เฝ้าติดตาม...ถามไถ่...ใจประวิง
ก็กลับยิ่ง...ชิงหนี...หลบลี้กาย

หลากอารมณ์...ขมขื่น...ฝืนร้องรํ่า
บ้างครวญครํ่า..พรํ่ามา...หาความหมาย
แสนสลด...หดหู่....อยู่มิวาย
มีบางราย...คล้ายกับว่า...แทบบ้าเลย

รักแบบไหน...ใคร่รู้...อยู่แบบหวาน
นานเท่านาน...ผ่านได้...ให้เปิดเผย
แบบคงมั่น...ฉันเธอ...เสมอเคย
ความรักเอ๋ย...เฉลยคำ...นำไมตรี

มีไหมหนอ..ขอเป้าหมาย...คือท้ายสุด
อย่าสิ้นสุด...สะดุดชํ้า...นำผิดที่
มีแค่ฉัน...ปันรัก...พร้อมภักดี
หยุดตรงนี้...ที่มีเรา...เข้าใจกัน

แดงคนดี

20 ก.ค. 2554


(กลอนสั้น) ลองจินตนาการดูนะ..?




จินตนาการ...ผ่านเวลา...ว่าถูกทิ้ง
จะรู้จริง..ว่าเจ็บ...หนาวเหน็บไหม
ลองสักครั้ง...หวังพลาด...ขาดอะไร
คงคิดได้...ไยทำ..ระกำทรวง

ตลอดมา...ค่าให้...ไม่มีลด
ทำไมหมด...สลดจัง...ทั้งหวงห่วง
สิ่งที่มอบ...ตอบไว้...ให้รักลวง
อยากประท้วง...ทวงคืน..ขื่นขมจัง

แดงคนดี





เพลง : จินตนาการ

ศิลปิน : ตูมตาม The Star 7


ลองจินตนาการทำให้ฉันนั้นหายไป
ไม่ได้พบเจอ ไม่ได้ยินเสียงกัน
แล้วเธอรู้สึก คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ส่วนฉัน นั้นอยากให้เธอรู้
มันเป็นเพียงความไม่เข้าใจ
ให้เราได้เรียนรู้ และก็รักกันเช่นเดิม
แต่ที่เธอเอ่ยคำว่าเลิกกัน
ฉันว่าเป็นอารมณ์ของเธอ ไม่ใช่เธอจะหมดรัก
ก่อนเรา จะห่างจะเหินกัน ฉันขอเวลา 1 วันจะได้ไหม
กลับไปคิดทบทวนอีกที แบบนี้สักหน่อยก่อนจะสาย

ลองจินตนาการทำให้ฉันนั้นหายไป
ไม่ได้พบเจอ ไม่ได้ยินเสียงกัน
แล้วเธอรู้สึก คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า


ส่วนฉัน นั้นอยากให้เธอรู้ โวโว
ถ้าจินตนาการทำให้เธอนั้นหายไป
ฉันแทบไม่อยากมีลมหายใจ ไม่มีเธอ

โลกของฉันมันว่างเปล่า
แต่โลกที่เธอไม่มีฉัน มันเป็นอย่างไร
เคยอยากเอ่ยคำลาครั้งหนึ่ง
ฉันจึงได้ลองนึก ว่าไม่ได้เจอกันอีก
มันว่างเปล่ามันเหงาสุดหัวใจ
เพราะรักเรามันมีมากมาย กว่าจะลบคำว่าผูกพัน
ก่อนเรา จะห่างจะเหินกัน ฉันขอเวลา 1 วันจะได้ไหม
กลับไปคิดทบทวนอีกที แบบนี้สักหน่อยก่อนจะสาย

ลองจินตนาการทำให้ฉันนั้นหายไป
ไม่ได้พบเจอ ไม่ได้ยินเสียงกัน
แล้วเธอรู้สึก คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ส่วนฉัน นั้นอยากให้เธอรู้ โวโว

ถ้าจินตนาการทำให้เธอนั้นหายไป
ฉันแทบไม่อยากมีลมหายใจ ไม่มีเธอ
โลกของฉันมันว่างเปล่า
แต่โลกที่เธอไม่มีฉัน มันเป็นอย่างไร


ลองจินตนาการทำให้ฉันนั้นหายไป
ไม่ได้พบเจอ ไม่ได้ยินเสียงกัน
แล้วเธอรู้สึก คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า
ส่วนฉัน นั้นอยากให้เธอรู้ โวโว
ถ้าจินตนาการทำให้เธอนั้นหายไป
ฉันแทบไม่อยากมีลมหายใจ ไม่มีเธอ
โลกของฉันมันว่างเปล่า
แต่โลกที่เธอไม่มีฉัน มันเป็นอย่างไร


หอบฝัน


เก็บเกี่ยวฝัน...พันหมื่น...ยืนถือไว้
มาจูงใจ...ใครผ่าน...วานสรรสร้าง
มือจับมือ...เกี่ยวก้อย...อย่าปล่อยวาง
ทุกทิศทาง...อ้างเอ่ย....เฉลยคำ
ประสบการณ์...ผ่านมา...พาให้เปลี่ยน
ต่างหมุนเวียน...เรียนรู้...คู่สูงต่ำ
สิ่งที่ผิด...ชี้แนะ...และจดจำ
เฝ้ากระทำ...นำต่อ...ข้อที่ดี
เติมพลัง...ทั้งกาย...อย่างหมายมุ่ง
ช่วยพยุง...มุ่งสร้าง   ทางวิถี
ดุจดั่งเทียน...ส่องทาง...วางวจี
ในทุกที่...ดีร้าย...หมายสู้ไป
บางครั้งฝืน...ขืนข่ม..ตรมเสียยิ่ง
เพราะความจริง...อิงแอบ...แทบหวั่นไหว
ลุกขึ้นมา...อย่าล้า...เลยหัวใจ
ทางเส้นใหม่...มิไกล...ใช่ยากเย็น
หากวันใด..ใจหม่น..ทนเอาหน่อย
ค่อยปลดปล่อย...น้อยมาก...ใช่ยากเข็ญ
สิ่งลำบาก...ขวากหนาม...ความลำเค็ญ
สิ่งที่เห็น...เป็นไป...อย่าได้แคร์
อยู่ที่ใจ...ใครกำหนด...อย่าลดค่า
สิ่งผ่านมา...แค่ว่า..ครามีแผล
พรหมลิขิต...ขีดไว้...ใช่อ่อนแอ
มิยอมแพ้...แค่นั้น..ฝันเป็นจริง
แดงคนดี
19 ก.ค. 2554





เพลง    หอบฝัน

ศิลปิน    แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์


        เก็บ.เกี่ยวความฝัน
        และความหวังดีไมตรีมาให้
        ฝาก.เป็นกำลังใจ
        เป็นลมหายใจเติมไฟที่ว่าหมด
        ผ่าน.จากวันวาน
        ก็ยังหวานได้เริ่มต้นวันใหม่
        ไป.ได้ไกลเท่าไหน
        ก็อยู่ที่ใจตัวใครกำหนด
        แต่คนเรา อยู่กันได้ก็ด้วยฝัน
        ทุกชน.ทุกชั้น ต่างก็เป็นทั้งนั้น
        ใครจะเติม.พลังให้ฝัน
        .ได้มากกว่านั้น.

        ..อยากให้คุณได้สม.ดังที่ฝัน
        ฝันอะไรให้ใครก็ตาม
        อยากให้คุณได้สม.ดังที่หวัง
        ตั้งใจไว้.ทุกประการ
        โรคภัย.ก็อย่าได้มาผ่าน
        การงานอย่าให้ติด
        อย่าให้ขัดทั้งนั้น
        รักใคร.ก็ให้รักกันได้นานนาน

        เก็บ.เกี่ยวความฝัน
        และความหวังดีไมตรีมาให้
        ฝาก.เป็นกำลังใจ
        เป็นลมหายใจเติมไฟที่ว่าหมด

        ผ่าน.จากวันวาน
        ก็ยังหวานได้เริ่มต้นวันใหม่
        ไป.ได้ไกลเท่าไหน
        ก็อยู่ที่ใจตัวใครกำหนด
        แต่คนเรา อยู่กันได้ก็ด้วยฝัน
        ทุกชน.ทุกชั้น ต่างก็เป็นทั้งนั้น
        ใครจะเติม.พลังให้ฝัน
        .ได้มากกว่านั้น.

        ..อยากให้คุณได้สม.ดังที่ฝัน
        ฝันอะไรให้ใครก็ตาม
        อยากให้คุณได้สม.ดังที่หวัง
        ตั้งใจไว้.ทุกประการ
        โรคภัย.ก็อย่าได้มาผ่าน
        การงานอย่าให้ติด
        อย่าให้ขัดทั้งนั้น
        รักใคร.ก็ให้รักกันได้นานนาน
        ..อยากให้คุณได้สม.ดังที่ฝัน
        ฝันอะไรให้ใครก็ตาม
        อยากให้คุณได้สม.ดังที่หวัง
        ตั้งใจไว้.ทุกประการ
        โรคภัย.ก็อย่าได้มาผ่าน
        การงานอย่าให้ติด
        อย่าให้ขัดทั้งนั้น
        รักใคร.ก็ให้รักกันได้นานนาน

วันจันทร์ที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

ระลึกถึงด้วยรัก 18 ก.ค. 2554





เทียนสองเล่ม...แทนใจ...มาไหว้พี่
ขอคนดี...มีสุข...ทุกข์ห่างหาย
ก็แค่เพียง...ห่างกัน...นั้นคือกาย
แต่ความหมาย...มิคลายค่า...คราจากกัน

ครบหนึ่งเดือน...เคลื่อนย่าง...อยู่ทางไหน
โปรดรู้ไว้....ทุกสิ่งอย่าง...ที่วางฝัน
ยังเติมต่อ...มิท้อไป...ในสัมพันธ์
นิจนิรันดร์...สรรสร้าง....มิลางเลือน

ระลึกถึงด้วยรัก

18  ก.ค. 2554

เวลา  09:02 pm

♥ คนดี - คนพิเศษในหัวใจ ♥ พี่ภพ-ภควา



เป็นที่หนึ่ง...ตรึงใจ..ไม่มีสอง
หรือใครรอง...ทดแทน...หรือแม้นเหมือน
ร้อยกลอนกานท์...สานจิต...คิดยํ้าเตือน
มิอาจเลือน...ลบร้าง...แม้ห่างไกล

เปิดเผยนัย...ทุกคำ...มิอำพราง
อยากเคียงข้าง...ทุกภพแดน...แคว้นไหน-ไหน
เป็นคู่ขวัญ...ประสบ...พบเรื่อยไป
คนของใจ..โปรดรู้...มาดูแล

อยากเป็นนก..วิหคฟ้า...มาพร่ำขาน
เพื่อวอนวาน..บอกเล่า...กล่าวรักแท้
ทุกคืนวัน..จำมั่น...มิผันแปร
คอยชะแง้...แลมอง...ท้องนภา

ยิ้มทุกครั้ง...นั่งคิดถึง...คนึงห่วง
กาลเลยล่วง..แต่ดวงจิด...คิดโหยหา
ความดีงาม...สอนสั่ง...ครั้งเคยมา
ผ่านวาจา...เป็นยาใจ...ให้สู้ทน

ฝากลำนำ...คำถ้อย...ร้อยเรียงรัก
พึงประจักษ์...ยามเจอภัย..ได้ผ่านพ้น
อุปสรรค...ขวากหนาม...ยามทุกข์ทน
ช่วยคิดค้น...หม่นหาย...กลายเป็นดี

คนพิเศษ...เขตใจ...ให้อาวรณ์
ในครั้งก่อน..วอนเว้า...เฝ้าเรียกพี่
แทนสัญญา...ส่งร้อยรส บทกวี
มอบคำนี้...สุดที่รัก...ภักดิ์นิรันดร์

แดงคนดี

18 ก.ค. 2554

ไม่มีสิ่งใดมาพรากรักที่เคยให้..
และยังให้..ไปจากใจได้และไม่มีใครแทนที่ได้เลย...
รักคนดีมากแม้นจะอยู่ห่างไกลในฝากฟ้าแสนไกล..
ก็ยังรักและรักตลอดเวลา..คิดถึงมาก

♥ บันทึกกาลเวลา☼→(แดงคนดี)


                                      
         ณ วันนี้...หนึ่งเดือนแล้ว...แก้วตาเอย

กาลล่วงเลย...ผ่านไป...ไม่มีพี่
    ยังจดจำ...คำสอนสั่ง....หวังสิ่งด
ที่เคยมี...วจีไว้...ให้จดจำ

          ทุกย่างก้าว...เคล้ามรสุม...มารุมล้อม
             ต้องทนยอม...พร้อมเผชิญ...เกินจะพรํ่า
        คิดถึงสิ่ง....ที่อิงแอบ...แนบฝากคำ
        จึงต้องทำ...แม้จะล้า....ยามลาไกล

     อาจเหงาบ้าง...บางครั้ง...รั้งมิอยู่
ฝืนลุกสู้....ดูแล....คอยแก้ไข
     อุดช่องว่าง....วางปิด...ด้วยจิตใจ
        เพื่อหวังให้...สมปอง...มิหมองตรม

            เขียนคำกลอน...วอนเว้า...กล่าวอักษร
     ทุกบทตอน...หวั่นไหว...ยั้งใจข่ม
         อยากไขว้คว้า...สิ่งเคยให้..ได้ระทม
                 ฝากสายลม...ช่วยส่งข่าว...เหงาเหลือเกิน

ขอเก็บรัก...ครั้งนี้...ดีที่สุด
           จะคงผุด....กลางฤทัย...ไม่ห่างเหิน
       ตราบวันตาย...สิ่งนั้น...มิผันเมิน
            รักเหลือเกิน...มิมีใคร...ได้เทียมเท่า

                  บรรจงร้อย...ถ้อยหวาน...ผ่านฟ้ากว้าง...
                    วอนช่วยวาง...แทนดอกไม้...ได้หรือเปล่า
              ขอแรงรัก...โปรดคุ้มภัย...ได้บรรเทา
         อย่ามีเศร้า...จงมีสุข...ทุกภพภูมิ

      ระลึกถึงด้วยรักสุดหัวใจ

   แดงคนดี

18 ก.ค. 2554
                                               

ฉันจะไปกับเธอ ♥♥


ในทุกทาง...ใกล้ไกล...อย่าไหวหวั่น
คงคำนั้น...รักมาก...ฝากไว้ให้
จะเดินเคียง...เรียงร้อย...ถ้อยคำไป
ก่อสายใย...ให้บทกลอน...ทุกตอนเลย

เจออะไร...ร้ายแรง...จงแข็งกล้า
ด้วยศรัทธา...ภาษารัก...จักเอื้อนเอ่ย
"ตลอดไป"...คำนี้ใช้...ไว้เปรียบเปรย
เหมือนเช่นเคย...ในทุกวัน...ปันอาทร

ยอมทุกอย่าง..หวังพร้อม..ถนอมรัก
เป็นที่พัก...ซบหน้า..คราเหนื่อยอ่อน
ในยามตื่น...หรือว่า...หลับตานอน
ส่งรักอ้อน..ฝากนภา...หาคนดี

สองหัวใจ...ไล่รุก..ปลุกความหมาย
มัดปมปลาย..พันไว้...ให้ถูกที่
ตรงกลางทรวง...ห้วงรัก...ปักไมตรี
ทั้งชาตินี้..มีให้...จากใจจริง

ขออุทิศ...จิตนี้..เป็นที่หนึ่ง
คอยตราตรึง...คำรัก...ปักให้นิ่ง
มิขยับ...กลับกลอก...หลอกแล้วทิ้ง
กระซิบอิง...แนบน้อง...จองคนเดียว

ขอสัญญา...แต่นี้...คนดีจ๋า
ประจักษ์ว่า...หวังปอง...คิดข้องเกี่ยว
ทุกเวลา...มิหมด...หรือลดเลี้ยว
จะยึดเหนี่ยว...เหลียวมอง...ครองแค่เธอ

แดงคนดี

18  ก.ค. 2554

♫ ใจเดียว ♥♥♥






ยังคงเดิม...เพิ่มรัก...สมัครมั่น

คืนและวัน...มิอาจลบ...กลบสิ่งไหน

เวลาผ่าน...นานเนาว์...ยังเข้าใจ

ความเป็นไป...เพียงแค่กาย...ความหมายมี

คงเป็นหนึ่ง...ตรึงจิต...คิดห่วงหา

มองฟากฟ้า...ทุกครั้ง...หวังเจอพี่

ยังรักมาก...ฝากใจ...ให้คนดี

อยู่ทางนี้...ยังคงมั่น...ในสัญญา

แดงคนดี

18 ก.ค. 2554


1เดือนแล้วนะ..ยังศรัทธาในรักที่มีนะคนดีของแดง

..มิลืมเลือน ระลึกถึงด้วยใจรัก

☻☻ หยดน้ำ ☻☻




ฝากความหวัง...ทั้งหมด...โปรดเกื้อหนุน
ช่วยการุณ...เป็นทุนรัก...ถักทอฝัน
กรุณา...ส่งใจ...มาให้กัน
ทุกวี่วัน...ปันสายใย...ให้สักคน

อาจสะดุด..บ้างสักน้อย..ค่อย-ค่อยส่ง
ผ่านทางตรง...ลงอณูใจ...ใช้เหตุผล
ปล่อยซึมแทรก...แนบวาง...กลางกมล
มาช่วยดล...พ้นทุกข์โศรก...โรคและภัย

แดงคนดี

17 ก.ค. 2554


ใช้ทั้งชีวิต...ไว้คิดถึงเธอ



ร่ายลำนำ...คำวอน...อ้อนคำหวาน
เป็นกลอนกานท์...สลักลง...ตรงที่นี่
ถึงคนไกล...ผ่านนภา...มหานที
แทนวจี...มีมาฝาก...จากแดนไกล

ความคิดถึง..ส่งไป...ให้ด้วยรัก
คำทายทัก....ลอยผ่าน...น่านฟ้าใส
แทนสำเีนียง...เสียงขับกล่อม...พร้อมหัวใจ
ร้อยสายใย...ถักทอ...ขอแบ่งปัน

อยู่ตรงนี้...เพื่อคนดี...มีความสุข
ได้สนุก...ยิ้มด้วย...ช่วยสร้างฝัน
มิแยกทาง...ห่างเหิน...เดินข้างกัน
สานสัมพันธ์...ยาวสั้น...มิหวั่นเลย

ลมหายใจ...เข้าออก..บอกเสมอ
ว่าเพียงเธอ...ที่อยากพรํ่า...คำเอื้อนเอ่ย
ทั้งชีวิต...ให้หมด...มิลดเลย
เหมือนดั่งเคย...คนดีจ๋า...อย่ากังวล

หากวันใด...มิมีใคร...ให้ห่วงหา
สะกิดมา...หากมีทุกข์...ทุกแห่งหน
จะส่งรัก...กำลังใจ...ให้ผ่านพ้น
ยอมเป็นคน...เคียงคู่..อยู่มิคลาย

ณ วันนี้...ที่เล่า...เอามาฝาก
คิดถึงมาก...หวังให้รู้...สู่จุดหมาย
ในทุกครั้ง...หากคิดหวั่น...วันเดียวดาย
อย่าแพ้พ่าย...มีคนนี้...ที่รักเธอ

แดงคนดี

15 ก.ค. 2554


กลัวกลางคืน





อย่าเอ่ยคำ...ยํ้่ามา...ว่าลาก่อน
การจากจร...หนาวเหน็บ...เจ็บเสมอ
หากต้องหาย...ห่างเหิน...ไกลเกินเจอ
คงต้องเพ้อ...เหม่อลอย...และน้อยใจ

แค่สิ่งหนึ่ง...ที่อยาก...ฝากร้องขอ
ช่วยอยู่ต่อ...อีกนิด...คอยชิดใกล้
อย่าห่างเลย...เผยพรํ่า...คำอ้อนไป
หากเมื่อใด...มิเห็นหน้า...คงบ้าตาย

โปรดอย่าปล่อย...ให้คอย...ละห้อยหา
หากเวลา...พาจาก...พรากห่างหาย
คงต้องชํ้า...ระกำไป...ใจเดียวดาย
อาจสลาย...สิ้นลม...ข่มมิทัน

เหมือนแสงส่อง...มองเห็นทาง...ให้ย่างก้าว
เฉกเช่นเงา...ตามติด...อย่าปิดกั้น
หากวันใด...มีพลาด...ขาดสัมพันธ์
นั่นคือวัน...ฉันเหงา...เศร้าอาดูร

ครั้งสุดท้าย...ในชีวิต...ที่คิดหวัง
เพื่อประทัง...ลมหายใจ...มิให้สูญ
ขอคนดี...แบ่งสายใย...ใช้เกื้อกูล
เพื่อเพิ่มพูน...ทุนแห่งรัก...บ้างสักที

มิมีใคร...แทนใคร..ได้สักหน
แต่ละคน...แตกต่าง...ทางแห่งนี้
เหมือนกับเธอ...นั่นไง...ในชีวี
คือคนดี..ของหัวใจ...ไปตลอดกาล

แดงคนดี

15 ก.ค. 2554